| ชื่อบทความ |
สังคีตลักษณ์ และปฏิสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมดนตรีจาเป็ย ในราชอาณาจักรกัมพูชา |
| วัน/เดือน/ปี ที่ได้ตอบรับ |
25 กรกฎาคม 2565 |
| วารสาร |
| ชื่อวารสาร |
วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร |
| มาตรฐานของวารสาร |
TCI |
| หน่วยงานเจ้าของวารสาร |
สำนักงานบริหารการวิจัย นวัตกรรมและการสร้างสรรค์ มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตพระราชวังสนามจันทร์ |
| ISBN/ISSN |
2586-8489 |
| ปีที่ |
42 |
| ฉบับที่ |
5 |
| เดือน |
- |
| ปี พ.ศ. ที่พิมพ์ |
2565 |
| หน้า |
- |
| บทคัดย่อ |
บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์คือ 1. เพื่อศึกษาสังคีตลักษณ์วัฒนธรรมดนตรีจาเป็ย 2. เพื่อศึกษาปฏิสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมดนตรีจาเป็ย และ 3. เพื่อศึกษาบทบาทหน้าที่ของวัฒนธรรมดนตรีจาเป็ย ในราชอาณากัมพูชาผลการวิจัยพบว่า 1) สังคีตลักษณ์ทางวัฒนธรรมดนตรีจาเป็ย พบว่าเป็นเครื่องดนตรีประเภทดีดมี 2 สายมีต้นกำเนิดจากประเทศอินเดีย โดยตั้งสายแบบคู่ 5 คือสายเอกเสียง โด และทายทุ้มคือเสียงซอล รูปแบบของบทเพลงในการบรรเลงเป็นบทเพลงสั้น ๆ
ไม่มีการบรรเลงซ้ำวนไปวนมา ประโยคเพลงมีทั้งประโยคถามและประโยคตอบ บันไดเสียงจัดอยู่ในกลุ่ม G Dorian#11 จังหวะในการบรรเลงมีลักษณะสั้น-ยาว, ช้า-เร็ว แบบไม่คงที่ 2) ปฏิสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมดนตรีจาเป็ยพบว่ามีความสัมพันธ์กัน 3 สำนักทางดนตรีที่ได้รับความนิยม ได้แก่ลักษณะการบรรเลงแบบ กง ไณ(គង់ ណៃ) ลักษณะการบรรเลงแบบ ปราชญ์ ฌวน (ទ្ធាចារ្យប្រាជ្ញឈួន) และลักษณะการบรรเลงแบบ มอม ซอน (ម៉ម សុន) และ 3) บทบาทหน้าที่ของเครื่องดนตรีจาเป็ยมีลักษณะเป็นการดำเนินทำนอง เพื่อเป็นโครงสร้างหลักของเพลง มีการดีดเก็บทำนอง สลับการดีดกรอทำนอง และใช้บรรเลงในโอกาสต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับพิธีกรรมของคนในสังคมเขมร |
| คำสำคัญ |
สังคีตลักษณ์, ปฏิสัมพันธ์, ดนตรีจาเป็ย |
| ผู้เขียน |
|
| การประเมินบทความ |
มีผู้ประเมินอิสระ |
| สถานภาพการเผยแพร่ |
ได้รับการตอบรับให้ตีพิมพ์ |
| วารสารมีการเผยแพร่ในระดับ |
ชาติ |
| citation |
มี |
| เป็นส่วนหนึ่งของวิทยานิพนธ์ |
เป็น |
| แนบไฟล์ |
|
| Citation |
0
|
|
|
ข้อมูลการเผยแพร่ผลงาน
การเผยแพร่ในรูปของบทความวารสารทางวิชาการ
English